neo-protestantyzm konserwatyzm biblijny

sobota, 13 sierpnia 2016

Wspomnienia Braterskie - to co najważniejsze …


KRÓTKA HISTORIA POWSTANIA I ROZWOJU RUCHU BRACI WOLNYCH

Krzysztof Arciszewski

(fragment pierwszy)

PRZEDMOWA

Opracowanie jest przeznaczone do użytku zborowego. Zostało napisane jako krótka historia powstania Ruchu Braci lub tzw. Zborów Wolnych Braci (Brethren Assembly). Dla osób młodych, które nigdy nie słyszały o historii powstania tego Ruchu, a także dla członków Zborów Wolnych Chrześcijan jest to najlepsza okazja do przypomnienia sobie o tych, którzy żyli przed nami i zostawili nam świadectwo swego życia wiary i owoce swojej służby, które są dla nas zachętą, aby biec w wyścigu wiary, który jest przed nami.
Ruch Wolnych Braci jest szczególnym ruchem chrześcijańskim wśród wszystkich pozostałych kierunków biblijnych w chrześcijaństwie. Po długich wiekach ciszy w takiej dziedzinie biblistyki jak eschatologia, bracia wolni wnieśli duchowe światło na takie prawdy biblijne jak:

■ nauka o Pochwyceniu Kościoła Jezusa Chrystusa;
■ prawda o nawróceniu i odrodzeniu duchowym narodu izraelskiego;
■ nauka o Wielkim Ucisku na ziemi i o 1000 letnim Królestwie Pana Jezusa Chrystusa na ziemi.

Bracia przedstawili na podstawie Biblii wizję autonomicznego lokalnego Zboru (Kościoła), którego głową jest tylko Pan Jezus, a Starsi w lokalnym zborze są odpowiedzialni bezpośrednio przed Nim. Cechą zborów braterskich jest to, że nie prowadzą ich tytułowani i ordynowani duchowni, lecz bracia, których powołał Pan, a zbór zaakceptował. Zbory braterskie na świecie nie posiadają swoich central krajowych i światowych jak w przypadku innych wyznań.
Ruch Braterski powstał w katolickiej Irlandii i protestanckiej Anglii na początku XIX wieku i za jednego pokolenia rozprzestrzenił się na wszystkie kolonie Wielkiej Brytanii (Ameryka, Afryka, Bliski Wschód, Indie, Australia i Oceania), a także do Niemiec, Szwajcarii, Rosji i innych krajów Europy.
Przebudzenie w Rosji carskiej było także udziałem braci z Anglii, którzy dali początek nowemu ruchowi  – Ewangelicznym Chrześcijanom w Rosji.
W Polsce Ruch Braci Wolnych pojawił się dość późno, na początku XX wieku, na Śląsku Cieszyńskim. Zapoczątkował go br. Józef Mrózek sen. występując z Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, a w Warszawie trzej nawróceni byli księża katoliccy, Wacław Żebrowski, Stefan Bortkiewicz i Antoni Przeorski krótko przed wybuchem I Wojny Światowej.
Każdy czytelnik znajdzie coś co go poruszy i zainteresuje. Postawa tych Bożych sług, niech będzie zachętą dla naszego pokolenia biblijnie wierzących chrześcijan aby  pójść w ślady za Panem Jezusem z całego serca nie idąc na kompromis z systemami religijnymi tego świata i niewierzącymi. „Pamiętajcie na wodzów waszych, którzy wam głosili Słowo Boże, a rozpatrując koniec ich życia naśladujcie wiarę ich.”  Hebr.13:7

autor

Warszawa, dnia 1.09.2006 r.   
  
                         
POWSTANIE  RUCHU  BRACI  W  IRLANDII I  ANGLII

Na świecie jest wiele religii i wyznań, Kościół (w znaczeniu biblijnym) jest tylko jeden. Potwierdza to także tzw. Apostolskie wyznanie wiary. W ostatnim ustępie tego wyznania znajduje się zdanie: „Wierzę (...) w święty Kościół chrześcijański, społeczność świętych.” Świętych tzn. nowonarodzonych chrześcijan przez chrzest w Duchu Świętym w jedno Ciało czyli Kościół 1Kor.12:13. Duch Święty jednak przy budowaniu Kościoła Chrystusowego posługuje się ludźmi, którzy postawili się jemu do dyspozycji. Historia poszczególnych ruchów chrześcijańskich jest związana nierozerwalnie z nazwiskami wielkich Bożych mężów. I tak dzieje Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego z Marcinem Lutrem, Kościoła Reformowanego z Kalwinem i Zwinglim, Kościoła Metodystycznego z Janem i Karolem Wesleyami. Te Kościoły powstały jako owoc duchowego przebudzenia w  poprzednich wiekach.
Początek XIX wieku był okresem dla powstania nowego nurtu biblijnego chrześcijaństwa tzw. zborów wolnych - „małej Reformacji”. Ruch ten miał początek około 1825 roku w Dublinie. Ta braterska wspólnota kładła nacisk na swe rzeczywiste korzenie w czasach apostolskich. Tak daleko jak to możliwe zachowywali prostotę i elastyczność kościoła według porządku Nowego Testamentu. Na początku XIX wieku bariery oddzielające różne denominacje chrześcijańskie były mniej swobodnie przezwyciężane jak dzisiaj. Założyciele ruchu Braci byli grupą młodych ludzi mocno związanych ze środowiskiem Trinity College w Dublinie, który próbował znaleźć drogę w której oni mogli wspólnie czcić Pana i mieć społeczność w prostocie jako naśladowcy Chrystusa, nie zważając na podziały religijne. Nie mieli szczególnej idei, która rozwinęła ten ruch, tym bardziej nie myśleli o założeniu nowej denominacji religijnej.
W 1825 r. w Dublinie (Irlandia), na „Łamanie Chleba” (Wieczerzę Pańską) zaczęli zgromadzać się wierzący w prywatnym mieszkaniu. W 1830 r. „bracia”  zaczęli organizować publiczne zebrania (nabożeństwa). Poza fundamentalnymi zasadami wiary, praktykowali następujące prawdy:

■ jest tylko jeden Kościół Boży („jedno ciało”), dostatecznie wielki, aby objąć wszystkich świętych, na tyle jednak ograniczony, aby wykluczyć ludzi nie odrodzonych przez Słowo Boże;
■ pisane Słowo Boże jest kompletne i wystarczające we wszystkich kwestiach wiary, postępowania i życia;
■ wiara w rychłe, „przed tysiącletnie” przyjście Pana Jezusa;
■ każdy człowiek i każdy zbór są za swe życie i działalność bezpośrednio odpowiedzialni przed Bogiem.

Charakterystyką tych zebrań było, że nie prowadzili ich ordynowani „duchowni”, a mimo to wszystko odbywało się „przyzwoicie i w porządku”.
Od 1832 r. „bracia” zaczęli zbierać się w imieniu Pana Jezusa Chrystusa także w mieście Plymouth (południowo-zachodnia Anglia). Od miasta Plymouth na określenie członków tego ruchu zaczęto używać nazwy: „bracia plymuccy”. Ruch ten charakteryzował się tym, że jego początki nie były związane z jednym nazwiskiem, lecz zgoła w tym samym czasie Bóg powołał do tego samego zadania kilku braci. Nazwiska pierwszych siedmiu braci założycieli społeczności, zgromadzającej się w Dublinie, są następujące: John Gifford Bellett, Francis Hutchinson, John Parnell, Anthony Norris Groves, Edward Cronin, William James Stokes,  John Nelson Darby.

Udostępnił:
br. Krzysztof

piątek, 12 sierpnia 2016

o nas …

( ! )

BLOG prezentuje chrześcijaństwo biblijne, które trwa w nauce apostolskiej oraz głosi wiernie Słowo Boże – oczekując Chrystusa, a także demaskuje odstępstwa od wiary.

Nasze wytyczne to:
I. Nowotestamentowe zasady życia zborów Bożych – równość Braterska / tzw. Ruch Braterski (bez dominującej klasy panującej, czyli bez jakichkolwiek przejawów duchowieństwa, kleru).

II. Protestantyzm konserwatywny / myśl protestancka – pięć zasad protestantyzmu (Reformacji):
1. Sola scriptura ("Tylko Pismo");
2. Sola fide ("Tylko wiarą");
3. Sola gratia ("Tylko łaska");
4. Solus Christus ("Tylko Chrystus");
5. Soli Deo gloria ("Tylko Bogu chwała").

III. Realizowanie nadrzędnej woli Bożej zawartej w Biblii w mocy Ducha Świętego:
cel ekklesi ― zbawienie z łaski Bożej / oczekiwanie na Pochwycenie Kościoła i POWTÓRNE PRZYJŚCIE Jezusa Chrystusa z Kościołem na Ziemię / panowanie Baranka (Królestwo Boże w chwale i mocy) – gotowość wiernych na tą chwilę w każdy czas, oraz uczenie o tym następnych pokoleń / „… aż przyjdzie” (I Kor. 11,26).

zadania ekklesi (do realizacji na Ziemi) w Bożej MIŁOŚCI i PRAWDZIE:
1) wierne trwanie w nauce Jezusa Chrystusa przez zbory – wspieranie się (Nowy Testament);
2) obrona Prawdy Bożej zawartej w Biblii (nie uleganie mentalności świata i kompromisom z nim);
3) głoszenie Ewangelii / Dobrej Nowiny ludziom nienawróconym: ateistom i zwiedzionym przez różne religie (wyznania), w tym przez niebiblijne chrześcijaństwo - „babilońskie chrześcijaństwo Rzymu”.

[ dary Ducha Świętego / tzw. „charyzmaty” – są pomocne przy w/w zadaniach ekklesi, ale udziela ich wyłącznie Bóg, wedle woli swojej – indywidualnie. Nie są one niezbędne do życia zgodnie ze Słowem Bożym i głoszenia Ewangelii, gdyż każdy nawrócony biblijnie człowiek – otrzymuje Ducha Świętego; bez Ducha Bożego nie ma prawdziwego nawrócenia. Najważniejszy dar, to dar miłości do Boga i ludzi; a nie np.: dar uzdrawiania, czy mówienia językami (I Kor. 12,1-14,40). Z kolei dar miłości do ludzi – nie oznacza pochwalania i tolerowania grzechu w ich życiu lub „spłycania” Ewangelii, by się im przypodobać; to hipokryzja i obraza dla Boga. ]

wiara ekklesi (główne dogmaty i doktryny):
▪ Bóg Trójjedyny: Ojciec, Syn i Duch Święty;
▪ Jezus Chrystus – Bóg i Zbawiciel / nasz Pan i Nauczyciel;
▪ nieomylne Słowo Boże – Biblia (kanon: ST-39 Ksiąg i NT-27 Ksiąg);
▪ Ewangelia Jezusa Chrystusa – DROGA do zbawienia (uniknięcie piekła);
▪ Pamiątka Wieczerzy Pańskiej (chleb i wino) – symbol dzieła Chrystusa i zapowiedź Jego Powrotu;
▪ łaska zbawienia – dar od Boga (nie z uczynków ludzkich, tylko z wiary w Boga);
▪ nawrócenie człowieka – nowa natura (chrzest w Duchu i w wodzie / w wieku świadomym);
▪ Pochwycenie tajne ekklesi – wybranych /  Trybunał Chrystusa / zbawienie - Królestwo Boże;
▪ Powtórne Przyjście Chrystusa z ekklesią i Królestwo Millenium na Ziemi;
▪ Armagedon i Sąd Ostateczny (piekło dla nienawróconych – wieczne potępienie w mękach).
▪ Nowe Niebo i Ziemia oraz Nowe Jeruzalem dla zbawionych.


 Wszystkie powyższe zasady i doktryny wynikają z Biblii
i z Ewangelii Jezusa Chrystusa



( ! )

Termin ekklesia (z greckiego „ekklēsian”), oznacza: zgromadzenie / społeczność wywołanych / lud wybrany / zbór ▬ jest określeniem używanym przez nas najchętniej, gdyż trafniej oddaje powołanie przez Boga swoich wybranych (świętych); bez tej „nadbudowy” ludzkiej - kojarzonej prze wielu (ale nie wszystkich), jako instytucja religijna ze strukturą korporacyjną lub budynek świątynny, zwany często „kościołem”. Dla nas Kościół, to ekklesia ▬ głównie o charakterze duchowym, gdzie sam Chrystus jest Panem i Nauczycielem przez działającego w zborze Ducha Świętego. Odnosi się to do indywidualnego życia, każdego nawróconego biblijnie człowieka, jak i całych społeczności (służba Starszych Zboru / Rady Braterskiej: biskupów i diakonów oraz  nauczycieli i ewangelistów).

Obserwując narastające tendencje odchodzenia w zborach od wzorców nowotestamentowych i fasadę w dzisiejszym protestantyzmie w Polsce, jak i na świecie ― sprzeciwiamy się stanowczo niszczeniu chrześcijaństwa biblijnego. Odbywa się ono na czterech głównych (wg. nas) płaszczyznach:

1) „babilońskie chrześcijaństwo Rzymu” ― największa denominacja na świecie, z potężną władzą nad narodami świata, zakłamująca Ewangelię Jezusa Chrystusa od stuleci, prowadząca miliony ludzi na manowce wiary / nadająca kierunek całemu chrześcijaństwu;
2) ekumenizm ― nasilająca się prostytucja duchowa Protestantów z KRK / zdrada Ewangelii w zborach biblijnych / źle rozumiana „jedność” w kultach i tradycjach bałwochwalczych;
3) fałszywi nauczyciele i prorocy ― charyzmatyczni oszuści (demoniczne cuda), zwodzący ludzi tzw. „ewangelią sukcesu” oraz fałszywym „przebudzeniem” w wierze / oddziaływanie na emocje (podniety, pragnienia, korzyści), coraz większe zagrożenie na całym świecie;
4) wpuszczanie mentalności tego świata do zborów Bożych ― świeckie zachowanie wiernych (m. in.: kumoterstwo, klikowość, materializm, wywyższanie się, zmysłowość, itd.) oraz kompromisy i tolerowanie grzechu definiowanego przez Słowo Boże w społecznościach biblijnych.



( ! )

Nasze przesłanie na BLOG-u, skierowane jest zarówno do ludzi nawróconych biblijnie, jak i do osób szukających właściwej DROGI ZBAWIENIA, w tym zamieszaniu - jakie panuje w świecie (również w sferze wiary lub tzw. „religii”).
Nie chcemy szerzyć nienawiści i pogardy w publikacjach naszego autorstwa lub w przedrukach innych autorów. Głosimy Bożą Prawdę, którą ciągle zgłębiamy w Duchu, jednak bez „poprawności religijnej” – wszystko to dla chwały Boga Trójjedynego.
Chrześcijaństwo biblijne – wierne Słowu Bożemu, zawsze było i będzie w mniejszości wobec panujących na świecie tendencji i systemów religijnych. To poszczególni ludzie i poszczególne zbory, a nie denominacje ze swymi podziałami i kierownictwem człowieka na modłę tego świata. Zgodnie z NT, każdy zbór powinien być autonomiczny (niezależny) i odpowiadać wyłącznie przed Chrystusem – naszym Królem; a największą odpowiedzialność przed Bogiem ponoszą Bracia usługujący zborowi (nie panujący nad zborami na sposób ludzki). Scentralizowana władza i hierarchia w chrześcijaństwie – nie jest wzorem nowotestamentowym.


( ! )

Autorzy BLOG-a, są właścicielami domeny: oczekujac-chrystusa.pl, która obecnie przekierowywuje na niniejszego BLOG-a.



( ! )

Kontakt z nami:

oczekujacchrystusa@gmail.com

infohw@interia.pl

+48 695 268 337



„Jeśli kto mówi, niech mówi jak Słowo Boże. Jeśli kto usługuje, niech czyni to z mocą, której udziela Bóg, aby we wszystkim był uwielbiony Bóg przez Jezusa Chrystusa. Jego jest chwała i moc na wieki wieków. Amen.”
I Ptr. 4,11