KRÓTKA HISTORIA POWSTANIA I
ROZWOJU RUCHU BRACI WOLNYCH
Krzysztof Arciszewski
(fragment pierwszy)
PRZEDMOWA
Opracowanie jest przeznaczone do użytku zborowego. Zostało napisane
jako krótka historia powstania Ruchu Braci lub tzw. Zborów Wolnych Braci
(Brethren Assembly). Dla osób młodych, które nigdy nie słyszały o historii
powstania tego Ruchu, a także dla członków Zborów Wolnych Chrześcijan jest to
najlepsza okazja do przypomnienia sobie o tych, którzy żyli przed nami i
zostawili nam świadectwo swego życia wiary i owoce swojej służby, które są dla
nas zachętą, aby biec w wyścigu wiary, który jest przed nami.
Ruch Wolnych Braci jest szczególnym ruchem chrześcijańskim wśród
wszystkich pozostałych kierunków biblijnych w chrześcijaństwie. Po długich
wiekach ciszy w takiej dziedzinie biblistyki jak eschatologia, bracia wolni
wnieśli duchowe światło na takie prawdy biblijne jak:
■ nauka o Pochwyceniu Kościoła Jezusa Chrystusa;
■ prawda o nawróceniu i odrodzeniu duchowym narodu izraelskiego;
■ nauka o Wielkim Ucisku na ziemi i o 1000 letnim Królestwie Pana
Jezusa Chrystusa na ziemi.
Bracia przedstawili na podstawie Biblii wizję autonomicznego lokalnego
Zboru (Kościoła), którego głową jest tylko Pan Jezus, a Starsi w lokalnym
zborze są odpowiedzialni bezpośrednio przed Nim. Cechą zborów braterskich jest
to, że nie prowadzą ich tytułowani i ordynowani duchowni, lecz bracia, których
powołał Pan, a zbór zaakceptował. Zbory braterskie na świecie nie posiadają
swoich central krajowych i światowych jak w przypadku innych wyznań.
Ruch Braterski powstał w katolickiej Irlandii i protestanckiej Anglii
na początku XIX wieku i za jednego pokolenia rozprzestrzenił się na wszystkie
kolonie Wielkiej Brytanii (Ameryka, Afryka, Bliski Wschód, Indie, Australia i
Oceania), a także do Niemiec, Szwajcarii, Rosji i innych krajów Europy.
Przebudzenie w Rosji carskiej było także udziałem braci z Anglii,
którzy dali początek nowemu ruchowi –
Ewangelicznym Chrześcijanom w Rosji.
W Polsce Ruch Braci Wolnych pojawił się dość późno, na początku XX
wieku, na Śląsku Cieszyńskim. Zapoczątkował go br. Józef Mrózek sen. występując
z Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, a w Warszawie trzej nawróceni byli księża
katoliccy, Wacław Żebrowski, Stefan Bortkiewicz i Antoni Przeorski krótko przed
wybuchem I Wojny Światowej.
Każdy czytelnik znajdzie coś co
go poruszy i zainteresuje. Postawa tych Bożych sług, niech będzie zachętą dla
naszego pokolenia biblijnie wierzących chrześcijan aby pójść w ślady za Panem Jezusem z całego serca
nie idąc na kompromis z systemami religijnymi tego świata i niewierzącymi. „Pamiętajcie na wodzów waszych, którzy wam
głosili Słowo Boże, a rozpatrując koniec ich życia naśladujcie wiarę ich.” Hebr.13:7
autor
Warszawa, dnia
1.09.2006 r.
POWSTANIE RUCHU BRACI W IRLANDII
I ANGLII
Na świecie jest wiele religii i
wyznań, Kościół (w znaczeniu biblijnym) jest tylko jeden. Potwierdza to także
tzw. Apostolskie wyznanie wiary. W ostatnim ustępie tego wyznania znajduje się
zdanie: „Wierzę (...) w święty Kościół chrześcijański, społeczność świętych.”
Świętych tzn. nowonarodzonych chrześcijan przez chrzest w Duchu Świętym w jedno
Ciało czyli Kościół 1Kor.12:13. Duch Święty jednak przy budowaniu Kościoła
Chrystusowego posługuje się ludźmi, którzy postawili się jemu do dyspozycji.
Historia poszczególnych ruchów chrześcijańskich jest związana nierozerwalnie z
nazwiskami wielkich Bożych mężów. I tak dzieje Kościoła
Ewangelicko-Augsburskiego z Marcinem Lutrem, Kościoła Reformowanego z Kalwinem
i Zwinglim, Kościoła Metodystycznego z Janem i Karolem Wesleyami. Te Kościoły
powstały jako owoc duchowego przebudzenia w
poprzednich wiekach.
Początek XIX wieku był okresem
dla powstania nowego nurtu biblijnego chrześcijaństwa tzw. zborów wolnych -
„małej Reformacji”. Ruch ten miał początek około 1825 roku w Dublinie. Ta
braterska wspólnota kładła nacisk na swe rzeczywiste korzenie w czasach
apostolskich. Tak daleko jak to możliwe zachowywali prostotę i elastyczność
kościoła według porządku Nowego Testamentu. Na początku XIX wieku bariery
oddzielające różne denominacje chrześcijańskie były mniej swobodnie
przezwyciężane jak dzisiaj. Założyciele ruchu Braci byli grupą młodych ludzi
mocno związanych ze środowiskiem Trinity College w Dublinie, który próbował
znaleźć drogę w której oni mogli wspólnie czcić Pana i mieć społeczność w
prostocie jako naśladowcy Chrystusa, nie zważając na podziały religijne. Nie
mieli szczególnej idei, która rozwinęła ten ruch, tym bardziej nie myśleli o
założeniu nowej denominacji religijnej.
W 1825 r. w Dublinie (Irlandia),
na „Łamanie Chleba” (Wieczerzę Pańską) zaczęli zgromadzać się wierzący w
prywatnym mieszkaniu. W 1830 r. „bracia”
zaczęli organizować publiczne zebrania (nabożeństwa). Poza fundamentalnymi
zasadami wiary, praktykowali następujące prawdy:
■ jest tylko jeden Kościół Boży („jedno ciało”), dostatecznie wielki,
aby objąć wszystkich świętych, na tyle jednak ograniczony, aby wykluczyć ludzi
nie odrodzonych przez Słowo Boże;
■ pisane Słowo Boże jest kompletne i wystarczające we wszystkich
kwestiach wiary, postępowania i życia;
■ wiara w rychłe, „przed tysiącletnie” przyjście Pana Jezusa;
■ każdy człowiek i każdy zbór są za swe życie i działalność
bezpośrednio odpowiedzialni przed Bogiem.
Charakterystyką tych zebrań było, że nie prowadzili ich ordynowani
„duchowni”, a mimo to wszystko odbywało się „przyzwoicie i w porządku”.
Od 1832 r. „bracia” zaczęli
zbierać się w imieniu Pana Jezusa Chrystusa także w mieście Plymouth
(południowo-zachodnia Anglia). Od miasta Plymouth na określenie członków tego
ruchu zaczęto używać nazwy: „bracia plymuccy”. Ruch ten charakteryzował się
tym, że jego początki nie były związane z jednym nazwiskiem, lecz zgoła w tym
samym czasie Bóg powołał do tego samego zadania kilku braci. Nazwiska
pierwszych siedmiu braci założycieli społeczności, zgromadzającej się w
Dublinie, są następujące: John Gifford
Bellett, Francis Hutchinson, John Parnell, Anthony Norris Groves, Edward
Cronin, William James Stokes, John
Nelson Darby.
Udostępnił:
br. Krzysztof
