KRÓTKA HISTORIA POWSTANIA I
ROZWOJU RUCHU BRACI WOLNYCH
Krzysztof Arciszewski
(fragment drugi – c.d. do posta z
13 sierpnia 2016)
JOHN GIFFORD BELLETT
Urodził się w 1795 r. w Dublinie. W 1817 r. przeżył
swe nawrócenie a w roku 1821 ukończył studia prawnicze. Wkrótce po powrocie do
Dublina pozostawił swoją posadę, aby poświęcić cały swój czas na studiowanie i
zwiastowanie Słowa Bożego. W tym czasie powstało koło pobożnych braci, którzy
schodzili się, aby studiować Boże Słowo. Później przekształciło się ono w tzw.
„Ruch Braci”. W krąg ten Bellet wprowadził również swego dawnego przyjaciela z
czasów studiów Johna Nelsona Darby’ego.
Kilka
lat później schodzili się ci bracia i siostry jako Zbór, aby na wzór pierwszych
chrześcijan zgromadzać się w zupełnej prostocie, na „Łamanie Chleba” i
zwiastowane Bożego Słowa. Do końca swego życia Bellet pozostawał w
Irlandii, gdzie odwiedzał powstałe tam Zbory, budując je duchowo przez
nauczanie z Bożego Słowa. Jako utalentowany pisarz pozostawił rozważania do
wielu ksiąg Biblii. Brał aktywny udział w wielkim przebudzeniu, jakie miało
miejsce w północnej Irlandii w 1859r. Ze względu na swój szczególny sposób
wyrażania się i pogodny charakter był nazywany „słowikiem wśród braci”. Na
kilka dni przed odejściem Belleta do Pana, kiedy był bardzo słaby, odwiedził go
jeden z przyjaciół. Jego ręce były złożone, a modlił się ze łzami w oczach: „Oni (bracia) przychodzą i mówią o
koronie chwały, Panie niech przestaną mówić o chwale i o niebie, niech umilkną!
Ja nie chcę korony! Ja mam Ciebie samego! Ciebie samego! Ja będę z Nim
samym!... Ach być z Nim, zanim objawione zostaną chwała, korony i królestwo. To
jest cudowne, cudowne! Tylko z mężem z
Sychar, z mężem spod bramy w Nain. Zawsze będę z Nim. Zabierzcie to smutne
miejsce, gdzie On został odrzucony i dajcie mi Jego obecność! On ten mąż z
Sychar”. Zmarł w 1864 roku.
ANTHONY NORRIS GROVES
Urodził
się w 1795 r. w małej wiosce w pobliżu
Lymington w południowej Anglii. Był synem przedsiębiorczego przemysłowca i
kupca. Po swym nawróceniu całkowicie poświęcił się Bogu i Jego dziełu. Posiadał
wizję pracy, która stanowiła inspirację dla innych. Od młodzieńczych lat
narastało w nim powołanie do pracy misyjnej na terenie Indii. Groves poświęcał
na cele misyjne większość swych zarobków, aż wreszcie, mógł wyruszyć do tego
dzieła. Zlikwidował dobrze prosperującą praktykę dentystyczną i przez Rosję
udał się na wschód jako misjonarz. Pokonując różne trudności, w 1829 r. dotarł
do Bagdadu. Przez 3 lata przebywał tam w strasznych warunkach. Prowadził tam
dzieło ewangelizacji, stawiając czoła przeciwnościom (opozycja ze strony
ludności muzułmańskiej, bariera językowa, trudności materialne). Dało mu to
okazję do nabycia doświadczeń, których nie uzyskałby w innych okolicznościach.
Kiedy było możliwe, Anthony Norris Groves opuścił Bagdad i większą część następnych
dwudziestu lat życia poświęcił pracy misyjnej na całym terenie Indii. Jego
świadectwo było tym wyrazistsze, że swym całym życiem potwierdzał prawdy, które
głosił. Odnośnie pracy misyjnej kładł nacisk na skromny sposób życia i zaufania
Bogu, który zaspokaja wszelkie potrzeby. Od 1836 r. Groves wraz z małą grupą
innych misjonarzy rozpoczął pracę w delcie rzeki Godawari (środkowe Indie).
Kontynuował zwiastowanie i nauczanie w Indiach aż do chwili, gdy ze względów
zdrowotnych zmuszony został w 1852 r. do powrotu do Anglii. Lata trudów dały
znać o sobie i jego stan zdrowia zwolna pogarszał się. Groves odszedł do lepszej ojczyzny w maju 1853r.
Anthony
Norris Groves był szczególnym człowiekiem. Nie sposób przecenić jego zasług dla
rozwoju dzieła misyjnego, jakkolwiek jego wpływ wyrażał się poprzez życie,
całkowicie oddane Chrystusowi i uzależnione od Jego prowadzenia w każdej
kwestii. Dał przykład, który pociągnął tysiące naśladowców. Groves po wskazówki
dla swego postępowania zawsze zwracał się do Słowa Bożego.
Myśli
swe wyrażał w prosty zrozumiały sposób. Nigdy nie porzucał raz obranych,
słusznych zasad, chociaż uprzejmie i łagodnie odnosił się do tych, którzy nie
podzielali jego poglądów. Nigdy nie traktował jako rzeczy pierwszorzędnej
rezultatów swojej pracy lub ich braku. Twierdził, że jego celem jest
zwiastowanie Chrystusa, do którego to dzieła został przez Boga powołany.
Anthony Norris Groves był człowiekiem, który poprzez osobiste oddanie
Chrystusowi wpływał na życie innych (m.in. swego szwagra Georga Mullera).
Pragnął by nic nie stało między nim a Bogiem. Pokora, tak widoczna w całym jego
życiu, stanowiła wspaniały przykład i zachętę. Groves twierdził, że nigdy nie
czuł się godnym służby dla Pana, lecz radował się i wychwalał Boga, który go do
tej służby uczynił zdolnym, wyposażył i wysyłał.
JOHN PARNELL - Lord CONGLETON
Urodził
się w Londynie w 1805 roku. W latach
1830-1837 brał udział w wyprawie misyjnej do Bagdadu i Indii. Przez całe życie
studiował Pismo Święte, które było radością jego serca. Był także mężem
modlitwy. Modlił się wcześnie rano oraz w ciągu dnia o godzinie jedenastej, o
trzeciej i wieczorem o ósmej. Rozkoszował się wykładaniem Pisma przede
wszystkim Bożym ludziom. Mówił, że każdy członek Chrystusa musi mieć jakiś dar,
którym powinien budować swych wiernych. Odszedł do Pana w 1883 roku.
JOHN
NELSON DARBY
Urodził
się w 1800 roku w Londynie,
Irlandczyk z pochodzenia. Był krewnym słynnego admirała angielskiego, Lorda
Nelsona, który poległ pod Trafalgar. Po skończeniu prawa, odbył studia
teologiczne i został pastorem w Kościele Anglikańskim. Podobnie jak Groves
przed 1830 r. wystąpił z kościoła państwowego i złożył urząd. Od 1831 r.
usługiwał w zborze „braci” w Dublinie. Był wybitnym znawcą języków klasycznych.
Jego wykłady w języku francuskim, na terenie Szwajcarii, dały początek wielkiemu
dziełu pt. „Przegląd ksiąg Biblii”. Polem działalności Darby’ego były także
takie kraje jak, Kanada, USA, Indie Zachodnie, Nowa Zelandia, Holandia i
Włochy. Od 1840 r. przebywał w Lozannie i Genewie. Od 1854 r. przebywał w
Niemczech, gdzie wraz z Brockhausem, Poseckiem i innymi dokonał przekładu
Biblii z języków oryginalnych tzw. Biblia Elberfeldzka (w 1855r. - Nowy
Testament; w 1870r. - Stary Testament) oraz tłumaczył Pismo Święte na język
angielski i na francuski, a Nowy Testament na język włoski. Był autorem wielu
duchowych pieśni. Jako człowiek, prosty w obejściu i skromny. Żył Biblią i
zalecał myślenie według Pism. Pan odwołał go do wieczności w 1882 r.
W
1845 r. gdy Darby wrócił do Plymouth, okazało się, że istnieją różnice w nauce
(np. o Kościele, służbie) i postępowaniu. Darby odłączył się ze swoimi
zwolennikami od „braci” i przestał
pielęgnować z nimi społeczność. Ruch ten, nazwany został Darbyzmem. Nazywano ich także Braćmi
Zamkniętymi (Exclusive Brethren)
ponieważ odseparowali się od innych dzieci Bożych w przeciwieństwie do „braci plymuckich” (Open Brethren - Otwarci
Bracia lub Wolni Bracia), którzy
pielęgnowali społeczność ze wszystkimi odrodzonymi wierzącymi. Inną nazwą
darbystów była nazwa: bracia
elberfeldzcy (od jednej z głównych siedzib tego ruchu, miasta Elberfeld w
Niemczech). „Bracia” zgromadzali się
nie tylko w Dublinie i Plymouth, ale także w innych miejscowościach wysp
brytyjskich. W ciągu następnych lat powstały zbory braterskie; w Bristolu w
1833r., w Exeter i Liverpoolu.
Prócz
wyżej wymienionych braci zasługuje na uwagę kilku innych, którzy wnieśli nie
mniejszy wkład w Boże dzieło i świadectwo ewangelii na świecie. Przyczynili się
do duchowego wzbogacenia wierzących biblijnie chrześcijan w poznanie Bożego
Słowa i doświadczenie w służbie dla Pana. Stali się narzędziami Bożymi w
budowaniu Kościoła Pana Jezusa Chrystusa.
Udostępnił:
br. Krzysztof
