Uwielbienie Boga
Ludzie religijni, niekoniecznie nowonarodzeni poszukują sposobów zbliżenia się do Boga. Zazwyczaj są to metody bezrefleksyjne często zanieczyszczone wpływami światowymi lub wręcz pogańskimi lub okultystycznymi.
Warto więc odnaleźć w Biblii, czego Bóg wymaga od nas jako formy uwielbienia Go. Zacznijmy od Starego Testamentu. Język hebrajski używa różnych słów na różne aspekty oddawania czci Bogu, np.:
1) „Saha” – oznacza: „pochylenie się, pokłon” lub „upadek na twarz”, czyli postawę uniżenia się wobec wielkości Boga (np. Psalm 95,6).
2) „Halal” – od tego słowa pochodzi „Alleluja”, czyli „chwalić Jahwe”. Odnosi to się do radosnego wyrażania chwały Boga (np. Ps. 150,1).
3) „Abad” – oznacza służbę i posłuszne działania wobec Boga (II Mojż. 8,1).
4) „proksyneo” – greckie słowo w Nowym Testamencie oznacza upadać na kolana lub oddawać pokłon. W Ewangelii Jana 4,23-24, podkreśla akt adoracji Boga w pokorze.
5) „latreuō” – greckie słowo oznacza „służyć” lub „sprawować kult”. W Liście do Rzymian 12,1 wskazuje na posłuszeństwo i życie jako codzienną ofiarę uwielbienia.
Tak więc widzimy, że biblijne uwielbienie wykracza daleko poza pieśni i modlitwy – obejmuje całe życie człowieka. Apostoł Paweł w Liście do Rzymian 12,1-2 zachęca wierzących:
► „Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza. A nie upodabniajcie się* do tego świata, ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu swego, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe.” (w tłumaczeniu „Biblii Warszawskiej” BW / 1975; 1994)
► „Proszę więc was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali wasze ciała jako ofiarę żywą, świętą, przyjemną Bogu, to jest wasza rozumna służba. A nie dostosowujcie się* do tego świata, ale przemieńcie się przez odnowienie waszego umysłu, abyście mogli rozeznać, co jest dobrą, przyjemną i doskonałą wolą Boga.” (w tłumaczeniu „Uwspółcześnionej Biblii Gdańskiej” UBG / 2018)
*„nie dostosowujcie swojej postaci do” – w zapisie greckim: mē syschēmatizesthe (zapis fonetyczny tego zwrotu); syschēmatizesthe / dostosowywać swoją postać do, kształtować siebie; upodobnić siebie (tj. swój umysł i charakter) do czyjegoś wzoru / ukształtować się na wzór.
[przypis autora tego bloga - publikującego usługę Brata Cz. J.]
Fragment ten ukazuje uwielbienie jako życie podporządkowane woli Bożej. Zamiast ograniczać uwielbienie do określonych rytuałów czy form muzycznych, Pismo naucza że cała codzienność powinna być aktem czci wobec Boga.
Biblijne uwielbienie angażuje wszystkie aspekty życia człowieka, Pan Jezus Chrystus cytując Izajasza przestrzegał przed czczeniem Boga w powierzchowny sposób (Mat. 15,8-9).
Uwielbienie jest więc autentyczne tylko wtedy, gdy wypływa ze zrozumienia Bożego charakteru i woli, które są objawione w Biblii. Bez znajomości Pisma Świętego istnieje ryzyko, że uwielbienie stanie się emocjonalnym przeżyciem pozbawionym duchowej głębi i znaczenia. Wiele współczesnych Kościołów kładzie nacisk na muzykę jako główne narzędzie uwielbienia. Charakterystyczne są rozbudowane aranżacje, powtarzające się frazy i rytmiczne melodie mające na celu wywołanie emocjonalnej odpowiedzi uczestników. Teksty piosenek uwielbieniowych są uproszczone, koncentrują się na emocjach a rzadziej na teologicznej głębi i doktrynalnych prawdach.
Współczesne nabożeństwa często korzystają z technologii efektów świetlnych, ekranów LED (tzn. nie musisz mieć Biblii, gdyż pastor lepiej wie niż Duch Święty, które wersety mają być wiodące). Dodatkowo tzw. „dymy sceniczne” wzmacniają i „pogłębiają” atmosferę uwielbienia. Tego rodzaju praktyki mogą przesuwać uwagę z Boga na samo doświadczenie, tak jak to się dzieje na świeckich koncertach i widowiskach. Są to skuteczne narzędzia emocjonalnego zaangażowania tłumu.
Liderzy zespołów uwielbieniowych często stają się centralnymi postaciami nabożeństw bez nakrycia głów dla kobiet i dziwnymi fryzurami i nakryciami głów dla mężczyzn.
Sposób prowadzenia nabożeństwa przypomina występ sceniczny, a nie akt wspólnotowej czci. Muzyka ambientowa to nowy gatunek cechujący się porzuceniem linearnej linii melodycznej na rzecz atmosfery i tonu. Popularna w medytacji i praktykach duchowych niezwiązanych z chrześcijaństwem, harmonijnych dźwiękach, repetycji, powolnych przejściach tonalnych i braku wyraźnego rytmu. Powtarzanie takich fraz jak: „Jezus jest Panem” czy „Alleluja” mechanicznie bez głębokiego zaangażowania umysłu i serca, może bardziej przypominać poszukiwanie stanów transowych niż biblijne uwielbienie. Niezależnie od ich duchowego znaczenia, wierzący powinni ostrożnie podchodzić do tych „nowoczesnych” praktyk, aby nie składac przed Bogiem „obcego ognia” tak jak synowie Aarona w Księdze Kapłańskiej 10,1-2. Dlatego jak pisze Ap. Paweł: „Sprawdzajcie wszystko, a zachowujcie to co szlachetne.” (I Tes. 5,21).
Autor:
Czesław Jagusiak, Dąbrowa Górnicza 17.03.2025
Z biblioteczki bloga:
»Do społeczności biblijnych ... (12)
Niezrozumienie Soboru Watykańskiego II«
https://oczekujacchrystusa.blogspot.com/2024/11/do-spoecznosci-biblijnych-12.html
»Propaganda tego świata (8):
Armagedon duchowy ...
czyli ostateczny bój o serca Chrześcijan rozpoczęty !
cz.3c.«
https://oczekujacchrystusa.blogspot.com/2020/02/propaganda-tego-swiata-8.html
»Propaganda tego świata (2):
Posłuszeństwo Bogu ― formalizm czy legalizm ?«
https://oczekujacchrystusa.blogspot.com/2017_04_01_archive.html
»Z cyklu: Pytania do ciebie … (2)
Czy szukasz swego odpocznienia w Bogu?«
https://oczekujacchrystusa.blogspot.com/2025/02/z-cyklu-pytania-do-ciebie-2.html
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz